Η επιλογή της αναπαράστασης του τελευταίου μέρους της ολονυχτίας πριν την έξοδο της νεκρής από το σπίτι, ξεκίνησε σαν σκέψη από προσωπικές εμπειρίες και παρατηρήσεις συμπεριφορών. Ξεχνώντας το παρελθόν αποκοβόμαστε από τα πιο κοντινά μας πρόσωπα, και γινόμαστε άνθρωποι χωρίς ρίζες, χωρίς ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Δύο δράσεις φανερώνουν την αποκοπή αυτή. Η πρώτη είναι η προετοιμασίες που κάνει η αδελφή της νεκρής και η δεύτερη οι συζητήσεις μεταξύ των γιών της. Το έργο ανοίγει καλωσορίζοντας τους παραβρισκόμενους και αναγγέλλοντάς τους ότι η σκηνή που θα παρακολουθήσουν είναι, ή πρόκειται να γίνει, ένα μέρος από την ζωή τους. Στην σκηνή τα αδέλφια με τον τρόπο τους φαίνεται να μην θέλουν να ασχοληθούν με τις διαδικασίες της κηδείας, έχουν τις δικές τους έγνοιες. Η σχέση με την μάνα τους διακόπηκε καιρό πριν, όταν έφυγαν οριστικά από το χωριό. Τώρα που έχει πεθάνει δεν έχουν καμία σύνδεση με αυτό τον τόπο, καμία σχέση με την γη και το σπίτι που ρημάζει. Ο Αποχαιρετισμός της Μάνας, γίνεται ο αποχαιρετισμός από τις ρίζες τους.